Laatst las ik een stuk over selfabandonment, ofwel jezelf in de steek laten, verlaten. Ik heb het onthouden omdat het een heftige term is voor iets wat we allemaal wel op een bepaalde manier doen. Het confronteert ons met hoe we vaak met onszelf omgaan.
We kennen verschillende “mildere” vormen: een gevoel van onszelf wegredeneren, ofwel rationaliseren, over ons gevoel heen stappen omdat het ons niet goed uitkomt, omdat we anders een vorm van confrontatie moeten aangaan.
Vakantie niet verpesten
Neem het voorbeeld van iemand die al een tijdje niet lekker in haar relatie zit en dat eens zou willen bespreken, maar telkens ‘komt het er niet van’, want de ander staat zelf onder druk, is nèt met een nieuwe baan of opleiding bezig, of we willen onze ‘vakantie niet verpeste’. Of we vinden van onszelf dat we het probleem in onszelf moeten oplossen. Zo komt ‘het goede moment’ nooit!
Ga eens na op welke momenten jij je gevoel even opzij parkeert, of wanneer je het weg rationaliseert. Hoe vaak komt dat voor?
Mindfucking
Mensen zijn ook goed in het toepassen van cognitieve kunstgrepen. Dat wil zeggen, je zegt tegen jezelf: “als ik er zus tegenaan kijk, dan voel ik me inderdaad rot, máááárrrr… als ik er zó tegenaan kijk, dan heb ik daar geen last van”!! Je houdt jezelf voor ’t lapje.
Met al deze mindfucks, wat dàt zijn het, maken we onszelf in de war. En we vinden ergens dat we dat zelf doen en zeggen: “Daar hoeft de ander toch geen last van te hebben?” En zo zijn er zoveel redenen om maar niet uit te hoeven komen voor ons zelf. We zijn er goed in geworden ons van ons eigen gevoel af te praten.
Aanpassen is een kleinigheidje
En dat zijn nog maar de bewuste, cognitieve manieren om afstand te nemen van ons gevoel. Want onbewust kunnen we al zo uit contact zijn met ons gevoel, dat we niet eens door hebben dat we ons al aan hadden gepast. Of we duwen de sensaties die emoties en gevoel met zich meebrengen, met kracht en succes weg. Daardoor lijkt aanpassen aan de omgeving een kleinigheidje.
Eenzaamheid als gevolg
Op die manier gaan we uit verbinding met onszelf en ècht contact met anderen en dat we gezien worden door anderen is er niet meer. Vervolgens voelen we ons eenzaam. We voelen ons dan vaak door de ander verlaten maar feit is dat we eerst onszelf hebben verlaten.
Wanneer beredeneer jij je gevoel weg?
Wat ga je hiermee uit de weg? Hoe vaak komt dat voor?
Hoe kun je dan nog verbinding met jezelf houden en wat doet het in het contact met anderen? Wordt de afstand tot de ander groter of kleiner?
meer inspiratie vind je op de blog van Lijfwerk: https://www.lijfwerk.info/blog/
